Na weken van geboeid volgen via Facebook en de website is het eindelijk zover. Ik kan zelf mijn steentje bijdragen aan dit magnifiek initiatief en ter plaatse de sfeer gaan voelen van deze expeditie.
Ik spreek bewust van expeditie, wat is de officiële definitie : tocht naar een moeilijk bereikbaar gebied om wetenschappelijk onderzoek te doen.
Een tocht is het absoluut. Moeilijk bereikbaar gebied, absoluut. Alleszins de streek tussen Muno en Croix-Scaille (Etappe 31). Om wetenschappelijk onderzoek te doen, niet echt maar nog beter, om het te steunen.
De volgende twee dagen ben ik de sidekick van Erik die zich deze week ontfermt over de logistiek. Over de tocht zelf zal ik jullie niet kunnen vertellen, ik was er niet bij, maar de reacties waren enthousiast. Zeer mooie etappes met de meeste hoogtemeters worden nu afgestapt. Ik kan jullie wel vertellen over het werk achter de schermen.
Maar laten we eerst starten met het begin en het belangrijkste, de stappers. Maandagavond is het voor mij de kennismaking met het de helden van deze expeditie : Ivo (mijn buurman) en Wouter. Yvon is er vandaag bij als gaststapper. Alle 3 blijken geroutineerde marathonlopers te zijn. Niet enkel met een groot uithoudingsvermogen maar ook met een groot hart voor sociaal engagement.
Een logistieke ondersteuning is dit wel nodig voor de stappers ? Wel ik kan bevestigen van wel. Wat de stappers dag na dag moeten presteren is een huzarenstuk. Kort door de bocht : een marathon voorbereiden duurt 7 weken om dan 1 dag te presteren. Hier is het 7 weken presteren zonder te kunnen voorbereiden. Niet alleen de dagelijkse fysieke prestatie maar de combinatie met het permanente mentaal bezig zijn is slopend. Prebriefing, Debriefing, dagtocht overlopen, contactpunten vastleggen, socializen met de dagstappers, overschakelen in pr-modus onmiddellijk na de tocht, verbroederen met de plaatselijke Rotaryleden, gesprek met de lokale hoogwaardigheidsbekleders, receptie met charcuterie, kaas en lokale biertjes, tussendoor interviews voor kranten, radio en TV. En dan als je denkt tijdens het terugrijden naar het hotel is er even rust, dan is dat verkeerd gedacht. Want verslagen, foto’s en andere moeten nog doorgestuurd worden. Info over de volgende etappes word hen doorgebriefd, het slotmoment moet nog zijn definitieve vorm krijgen
Voeg daar dan nog eens toe, ver van huis en permanent in een ander bed slapen geeft nog extra pit toe aan deze prestatie.
Onbegonnen werk voor de stappers zonder het logistieke ondersteuning ter plaatse en alle helpers die van thuis uit alles mee-coördineren.
Met 2 mensen voor logistiek hoor ik julie denken is dit niet van het goede teveel ? Wel na de eerste dag kan ik al bevestigen van niet. De camper is een rijdend HQ-bunker : met rijschema’s, procedures, een resem aan gsm’s elk met hun kaarten en trackingsysteem, een stockageruimte voor petjes en polo’s, bevoorradingspost, een veldkeuken, een powernap slaapkamer, een vergaderzaal, boodschappenwagentje, een drager voor fietsen, een opslagplaats voor promomateriaal, een transportmiddel, een rijdende promowagen, ..
Het waren 2 dagen die ik vooraf moeilijk kon inschatten. Maar ik kan nu kort samenvatten : druk, leerrijk, ontspannend, boeiend en meer dan de moeite waard om tijd en energie in deze 2 mensen te steken. Respect voor Ivo en Wouter die hun eigen grenzen verkennend , de Belgische grens aflopen als echte ontdekkingsreizigers / zendelingen, om hun blijde boodschap verkondigen.
Het gaat jullie nog goed voor de rest van de tocht !
Bernard Van Wallendael