Volg ons
Selecteer een pagina

Etappe 17 : Gemmenich – Roetgen van dinsdag 08/09/2020.

Maandag 7 september tien uur. Ik leg thuis de laatste hand aan mijn rugzak als ik een onverwacht telefoontje krijg van Ivo.

‘Sorry Paul, ik zal er dinsdag niet bij zijn. Ik ben afgelopen zondag gecrasht. Een ontsteking op mijn scheenbeen verplicht me tot enkele dagen rust.’

Maar er is meer aan de hand. Na twee jaar voorbereiding en vierhonderd kilometer in de benen komen de emoties elke dag ongefilterd binnen.

‘Ik heb geweend zondag, onophoudelijk,’ vertrouwt Ivo me toe. Alle blijken van steun, de ontroering wanneer mensen langs de weg applaudisseren en op de foto willen, de ontvangst door de talrijke Rotary clubs en de notabelen in elke gemeente, de talrijke interviews in de media….het kan soms teveel worden.

‘Een verhoogde emotionaliteit hoort ook een beetje bij Parkinson’ zegt hij. Ik stel hem gerust: je hoeft geen Parkinson patiënt te zijn om ontroerd te worden door deze overweldigende steunbetuigingen. Tijdens Ivo’s korte afwezigheid is besloten dat Wouter de vlag zal dragen en de tocht met de gaststappers verder zet. Het belangrijkste is dat de ziekte onder de aandacht blijft en iedereen doorgaat tot Ivo ons terug kan vervoegen, om zo samen de som van 1 miljoen op te halen. Geld dat broodnodig is voor de Belgische research projecten naar efficiëntere medicijnen.

Enkele uren later vertrek ik met de auto naar Gemmenich, waar de wandeling dinsdag start.

Ik had het net niet gehaald, de start in Oostende, ondertussen al twee weken geleden. Toen we in het Maria Hendrikapark aankwamen hoorden we in de verte nog net het startschot en handgeklap. Dat zal mij geen tweede keer gebeuren, denk ik. Na een rustige nacht in mijn Gemmenich B&B sta ik monter aan het vertrekpunt bij het monument van de oorlogsslachtoffers, wanneer de camper met Wouter en zijn dochter Emma voorrijdt. Na het wisselvallige weer van afgelopen dagen verwachten we een perfect zonnige en vooral droge dag.

De eerste bestemming is het bekende drielandenpunt, dat we bereiken na een steile boswandeling. We nemen een foto terwijl we in de doorsnede staan van België, Nederland en Duitsland. Emma verkoopt enkele steunkaarten aan wandelaars die ons spontaan aanspreken. Nederlanders, altijd en overal vrijgevig.

Acht kilometer lang zuigen we onze longen vol groene boslucht en ontmoeten dan de logistiek verantwoordelijke van deze week, Frank, die de stoeltjes en het water heeft klaarstaan bij een eerste stop.

Korte, steile hellingen, waartussen af en toe een vergezicht op uitgestrekte weilanden en grazende koeien komt piepen, maken een einde aan de vlakke wandelingen van de eerste weken. Ik voel het in mijn benen: we zijn op weg naar de Eifel.

Tijdens de lunch luisteren we naar de podcast en leren over de zinkbedrijvigheid in deze streek die reeds dateert van de jaren 1800. Hoe de Veille Montagne fabrieken uiteindelijk deel werden van Union Minière, vervolgens verkocht werden aan Umicore die het dan weer van de hand deed aan Nyrstar, vandaag een van de grootste mijnbouwgroepen in de wereld.

Frans De Keyser maakte voor onze stappers een audioverhaal met interessante weetjes over de etappe van de dag. Ook benieuwd naar wat Ivo en Wouter vandaag te horen krijgen?

 

Ik inspecteer mijn tenen die zoveel stappen niet meer gewend zijn. Het doosje compeed met een tweede huid komt als geroepen. Frank laat ons weten dat op km 21 een cameraploeg van BRF, de Duitstalige lokale VRT zeg maar, ons opwacht voor een kort interview.

Wouter is als een machine die zonder omkijken doorstapt aan 5,5 km per uur.

‘Hoe sneller we stappen, hoe sneller we er zijn.’

Bij de aankomst in het Duitse Roetgen is het kalmer dan verwacht, toch in vergelijking met wat ik in vroegere verslagen gelezen heb. Vandaag was een dag van ingetogenheid en rust.

Enkele vriendelijke leden van de lokale Rotary club verwelkomen ons hartelijk bij de camper.

De laatste kilometers langsheen de schitterende, groene Vennbahnweg heb ik op karakter gelopen. Blij dat ik er ben.

Jammer genoeg kon ik de mens achter Ivo vandaag niet beter leren kennen, want het blijft me boeien hoe iemand na het vernemen van een diagnose als Parkinson niet bij de pakken blijft zitten, maar een ongelooflijke organisatie op poten zet om deze ziekte en het onderzoek naar oplossingen onder de aandacht te brengen. Chapeau!

En nu tijd voor massage.

Paul Brees