Volg ons
Selecteer een pagina

Etappe 43 Callenelle – La Glanerie op zondag 04/10/2020.

Half zeven in Antwerpen uit de veren, niet zo evident voor een nachtmens en dit op een zondag, rustdag.
Maar toch, voor mijn echte vriend Alexander, de sportieve wandeling – een kleine 28 km staat op het dagprogramma – en het goede doel heeft een mens wat over. Dagelijkse zakelijke beslommeringen doen een mens relativeren als hij met de problematiek van Parkinson geconfronteerd wordt. En nog meer als blijkt dat onderzoek naar een oplossing voor deze ziekte voor de “grote farma’ geen prioriteit blijkt te zijn. Na anderhalf uur snelweg, afspraak met Alexander aan de parking van la maison communale van La Glanerie, eindpunt van de dag. Samen rijden we met één wagen naar het vertrekpunt aan het station la Callenelle, een goede 30 km zuidwaarts .
Het blijkt slechts een opstapplaats zonder stationsgebouw. Bij aankomst is de regionale TV zender van de RTBF reeds aanwezig. Enkele minuutjes later komt Ivo de Bisschop met zijn team aan. De pers wordt te woord gestaan. Hopelijk dringt de boodschap bij wat kijkers later op de dag door. Een tiental stappers van de plaatselijke Rotary Tournais Trois Lys zijn van de partij. Petjes worden verkocht.
Om half tien vertrekken we. Een strakke gure wind waait vanuit het Zuidwesten. Dit zal zo de ganse dag zijn. De herfst is in het land. In een strak tempo van iets meer dan 5 km per uur – er staat geen rem op de pas van Wouter – wandelen we door stukken bos, passeren we weilanden , dorpen met kleine verkavelingen. Nu eens in België dan weer in Frankrijk. Enkel aan de signalisatie en de nummerplaten van de auto’s valt te merken in welk land van de EU we zitten. Landschap en architectuur zijn nagenoeg identiek. Ondertussen maak ik kennis met een gedreven man Ivo. De voettocht op de grens van België met de buurlanden blijkt een jeugddroom te zijn. Parkinson blijkt in zijn strijd voor meer financiële middelen voor research de aanleiding tot realisatie van deze droom. Het kan verkeren.

Langsheen de Schelde is er een eerste korte koffie stop. Ik ben verrast dat de stroom hier al zo breed is. We stappen verder. Een eerste groepje Rotariërs verlaat ons voor de “apero”. Het is natuurlijk niet iedereen gegeven om zomaar eventjes 28 km zonder training mee te stappen. We stappen over enkele korte kasseistroken. De jaarlijkse wielerklassieker Parijs – Roubaix blijkt hier niet ver vandaan voorbij te rijden.

Frans De Keyser maakte voor onze stappers een audioverhaal met interessante weetjes over de etappe van de dag. Ook benieuwd naar wat de stappers vandaag te horen krijgen?

 

We houden halt op de grens bij een monument ter ere van de brigade Piron. Deze beruchte brigade zette hier op 3 september 1944 de eerste stap op Belgische bodem. Meer dan 76 jaar later staan wij hier. Voor een andere strijd. Foto’s worden genomen. We zetten onze tocht verder. De zon breekt nu en dan door het wolkendek. Na 18 km aan de rand van een mooie bomendreef en in de buurt van enkele boomgaarden houden we halt voor de lunch. De RTBF radio is dit keer van de partij. Ivo geeft enthousiast terug een interview. Nog 10 km te gaan, dit keer vooral langs grote betonwegen, waar amper een auto voorbij komt. Rotariërs sluiten hier en daar aan. Ook enkele families, die vrienden van het “Stop Parkinson Walk” -team blijken te zijn.
In La Glanerie worden we hartelijk ontvangen door een muziekband die vrolijke muziek speelt. Leerlingen van het college uit Tournai.

Binnenin, met respect voor de Covid regels, worden we hartelijk ontvangen door de voorzitter van het OCMW.
Na een toespraak namens de burgemeester, wordt een cheque van maar liefst 1.000 euro overhandigd.
Ivo dankt het gemeentebestuur voor de gulle gift. Hij houdt opnieuw een pleidooi om Parkinson de wereld uit te helpen, minstens de gevolgen van de ziekte te temperen. Zijn energie en geestdrift worden door zo’n gebeurtenissen gevoed.
De voorzitter van de Rotary club “Tournai Trois Lys” neemt het woord. Naast de steun van 4.000 euro voor dit jaar, zegt hij namens zijn club ook voor de toekomst steun toe.
Als laatste brengt Jean-Claude Colasse, lid van de Rotaryclub en Parkinson patiënt, een aangrijpende getuigenis van optimisme. Een lied ‘ Parkinson aussi ’ naar l’air de Félicie de Fernandel, wordt door hem voorgedragen. De ganse zaal leeft mee.
Een glas heerlijk streekbier op de vriendschap wordt geserveerd. Het bandje speelt terug buiten. De late namiddagzon doet de frisse wind vergeten. Niet voor niets ervaren we de leuze “La Wallonie terre d’acceuil” aan ons stramme lijf.

Jean-Baptiste Braet